Այն մասին, թե ինչպես հայտնեցի իմ՝ որտեղից լինելը

Էրեկ մի քանիսիս համար վերջին շաբաթ օրն էր Յոենսուում: Էդպես որոշեցինք հավաքվել, խմել ու գժվել:

Ուրեմն նստել ենք Ջեթ Սեթում՝ քաղաքի ամենահավես բարերից մեկում: Բայց դե շաբաթ երեկո, տեղ չկա: Մենք մի մեծ սեղան ենք զբաղեցրել, որի մի ծայրն ազատ է: Դե էդ ծայրում էլ անընդհատ զանազան տղաներ են գալիս, նստում, մեր ներկայությունից նեղվում, գնում:

Վերջը եկան չորս հոգի, որ միանգամից երևում էր՝ ֆիններ չէին, իրար մեջ էլ անգլերեն էին խոսում: Դե տեսան խմած, ջրիկացած աղջիկներ ենք, որոշեցին խոսացնել:

Չգիտեմ ինչու, մերոնցից մի քանիսին ֆինների տեղ դրեցին: Երբ հենց սկզբից ասացինք, որ մեր մեջ ոչ մի ֆինն չկա, սկսեցին գուշակել, թե ով որտեղից է: Հերթով բոլորին մեկ-երկու շանսից գուշակեցին, հասան ինձ ու լռվեցին:

– Պորտուգալիա՞:

– Չէ:

– Իտալիա՞:

– Չէ:

– Հունաստա՞ն:

– Չէ:

Հա, ի դեպ, իրանցից երկուսն իսպանացիներ էին, դրա համար հենց սկզբից էլ Իսպանիայի անուն չտվեցին:

– Մեքսիկա՞:

– Չէ, հետ էկեք էս մի կիսագունդ:

– Անհնար ա, կա՛մ Պորտուգալիա, կա՛մ Իտալիա, կա՛մ Հունաստան, ուրիշ բան բացառվում ա:

– Ասում եմ՝ չէ:

– Եվրոպայու՞մ ա:

– Հըմ…

– Գոնե հուշի:

– Քիմ Քարտաշյա՜ն,- գոռում ա Հաննան, մինչ ես կմտածեի՝ ոնց հուշեմ:

– Էդ ո՞վ ա:

– System of a Down,- ասում եմ:

– Հանձնվում ենք, ասա որտեղից ես:

– Չէ, պիտի գուշակեք:

– Լավ, գոնե ասա՝ Իտալիայից արևե՞լք, թե՞ արևմուտք:

– Արևելք:

– Սերբիա:

– Արևելք:

– Ուկրաինա:

– Արևելք:

– Մոնտենեգրո:

– Արևելք:

– Թուրքիա:

– Արևելք:

– Ադրբեջա՞ն:

– Արևմուտք:

Էստեղ լրիվ են խառնվում իրար. էդ ի՞նչ պետություն ա, որի գոյության մասին էլ չգիտեն:

– Թուրքիայի ու Ադրբեջանի արանքում:

– Հայաստան:

– Հա 🙂

Ու ես կյանքիս մեջ առաջին անգամ նե՜նց լավ եմ զգում ինձ «Որտեղի՞ց ես» հարցին պատասխանելիս: Սրանից հետո միշտ տենց եմ անելու, որ հարցնողը մանթո ընկնի, ոչ թե ես, երբ Արմենիան Ալբանիա կամ Ռումինիա հասկանան: