Ամելի Նոթոմբի «Ձմեռային ճամփորդության» այն արտահայտությունից հետո, թե որևէ քաղաք սիրելու համար պետք է վերևից նայել, ու երևի դրա համար է Աստված մարդկանց սիրում, որովհետև միշտ վերևից է նայում, սկսեցի ավելի գիտակցված ձգտել դեպի աշտարակները:
Լյուբեկը սիրելու համար կարիք չկար աշտարակ բարձրանալ: Բայց երբ առաջին պտույտս կատարեցի քաղաքում, մտածեցի, թե ինչ սքանչելի տեսարան կլինի վերևից: Ու նաև համոզված էի, որ անհնար է՝ քաղաքը չունենա բարձրանալու տեղ: Փորփրեցի ու հայտնաբերեցի, որ հոսթելիս հետևի Սբ. Պետրոս եկեղեցու աշտարակն ընդունում է այցելուներ:
Այս առավոտ նախաճաշից հետո միանգամից նետվեցի Սբ. Պետրոս: Երևի առաջին այցելուն էի: Մեն-մենակ էի վերևում: Լյուբեկն ավելի հեքիաթային էր բարձրից: Եղանակը լավն էր, հետևաբար տեսարանը չէր մխտռվում: Ուրիշ տուրիստներ չկային, ու ականջիս միայն քաղաքի ձայներն էին հասնու:
Իջա միայն այն ժամանակ, երբ զգացի, որ մրսում եմ: Իջա ու եկեղեցու դռան մոտ տեսա ժամանող տուրիստական խմբեր: Փաստորեն, լավ միտք էր առավոտյան շուտ էնտեղ գնալը:
