Վերցրի ուսապարկս, ուղևորվեցի Անգլիայի Լանքասթր քաղաք, որտեղ հոկտեմբերի 8-12-ը տեղի էր ունենալու Լանքասթրի երաժշտական փառատոնը, Լիլիթ Բլեյանն էլ ելույթ էր ունենալու:
Սա մեր իմացած սովորական փառատոններից չէ, երբ մեծ բեմերին մեծ երաժիշտներ են ելույթներ ունենում, խելառ հանդիսատեսն էլ յոթ օր-յոթ գիշեր քեֆ է անում: Լանքասթրի փառատոնն էնպես էր կազմակերպված, որ գալիս էին մարդիկ ընտանիքներով՝ երեխաների հետ: Համերգները տեղի էին ունենում փաբերում, սրճարաններում, հյուրանոցների դահլիճներում, մեկ էլ Լանքասթրի պալատի բացօթյա տարածքում: Ելույթ ունեցողներն էլ տեղացի կամ միջազգային ոչ այնքան հայտնի կատարողներ էին: Ընդ որում, համերգներն իրար զուգահեռ էին: Թե հավես ունեիր, մեկից մյուսին վազիր:
Ու էդպես ուրբաթ երեկոյան հասա Լանքասթր՝ Լիլիթից բացի գաղափար չունենալով, թե ինչ կատարողներ են լինելու փառատոնի ընթացքում: Լանքասթրն էնքան պստիկ էր, որ կայարանից դուրս գալուց երեք րոպե անց հայտնվեցի Robert Gillow փաբում, որտեղ շատ շուտով Լիլիթենք էին երգելու: Ուրբաթ երեկո, քաղաքն աշխույժ, գարեջրի բաժակները ձեռքներին փաբից փաբ են գնում: Հաստատ Լիլիթի մեղմ երգերը փաբում հանդիսատես չեն հավաքի, իսկ երաժշտությունն այնքան էլ բարձր չէ, որ լռեցնի բոլոր շատախոսներին: Դրա համար առաջին համերգը լսեցի շուխուռի մեջ՝ ականջներս լարելով ու փորձելով երաժշտությունը որսալ:
Լիլիթենցից հետո The Balkanics տեղական խումբն էր: Բալկանների երաժշտություն էին նվագում ու էնքան բարձր, որ ոչ ոք չէր կարող զրույցի բռնվել: Կա՛մ պիտի պարեիր, կա՛մ թողնեիր, գնայիր: Երբ վեր կացա, որ շարժվեմ, կողքիս կինը թե՝ էս ու՞ր, Լանքասթրը հիմա աշխարհի կենտրոնն է: Փաբում շարժվելու տեղ չկար: Հանդիսատեսի մի մասն էլ դրսի կողմից էր կուտակվել: Մի խոսքով, էս խմբից էլ բան չհասկացա:
Հաջորդ օրը Լիլիթենք դիմացի մայթի հյուրանոցի ռեստորանում նվագեցին: Էնտեղ արդեն քար լռություն էր տիրում, ու հանդիսատեսը սուս արած լսում էր: Երևի ամենալավ համերգն էր էդ մեկը: Վերջապես կարգին լսեցի նոր երգերը (ասեմ, իմանաք, ահագին լավն են): Իսկ հին երգերը մի նոր ձևով սիրեցի: «Սպասող գնացքները» հիշեցրին, որ Կոպենհագենում ինչ-որ մեկի կարոտում եմ, իսկ «Տրամադրությունը» լրիվ դանիական hygge-ն էր:
Հետո արդեն մի փաբից մյուսն էի վազում, մեկ Լիլիթենց լսում, մեկ տեղական զանազան կատարողների: Քաղաքը լրիվ երաժշտական էր դարձել. դուրս ես գալիս փողոց, անպայման մի անկյունից մի երգ լսվում է: Գնում, մտնում, լսում ես մի քիչ, դուրս ես գալիս: Ու փողոցներում էլ լիքը փողոցային երաժիշտներ են:
Ինձ ամենաշատը The Hall սրճարանը դուր եկավ: Երբ չէի իմանում՝ ինչ անեմ, գնում էի, որ տեսնեմ՝ էնտեղ ինչ կա-չկա: The Balkanics-ն էստեղ էլ ելույթ ունեցավ, ու լրիվ ուրիշ էֆեկտ էր: Հանդիսատեսն ավելի փոքրաթիվ էր, լիքը տարածք կար պարելու, լիքը էրեխեք կային: Ու բոլորով միասին մի լավ տժժացինք:
Կիրակի Լիլիթենք պալատում ելույթ ունեցան: Դա լրիվ ուրիշ՝ իսկական բեմով իսկական հանդիսատեսով իսկական համերգ էր: Հավես էր, որ հայկական երաժշտությամբ հետաքրքրվողներ կային: Ինձ էլ մի քանի անգամ հարցրին, թե արդյոք Լիլիթի քույրն եմ (դե միշտ առաջին շարքերում, ոգևորված, ֆոտոներ ու վիդեոներ անելով, լրիվ ֆանատ վիճակների մեջ):
Երկու օր անց արդեն էնպիսի զգացողություն էր, որ ամբողջ քաղաքին դեմքով ճանաչում եմ: Փողոցներում մարդիկ իրար բարևում էին, մի խմբի երաժիշտները մյուսի համերգներին ներկայանում էին որպես հանդիսատես, խոսում իրար հետ, քննարկում էս կամ էն կատարողին:
Իսկ երեկոյան կողմ գնացի երաժշտական փաբ քուիզի: Ինձ խցկեցի մի թիմի կազմում: Ու նորից առաջս եկավ փաբ քուիզների հարաբերականությունը, այն, որ խելքն էնքան կապ չունի, ինչքան՝ թե ինչ մշակույթից ես ու ով ես: Իմ թիմակիցներից մեկը, որը բավական դեբիլոտ աղջիկ էր, կարողացավ պատասխանել այն հարցին, թե ՄԹ-ում այս տարվա առաջին յոթ շաբաթներին որ երգն է առաջին հորիզոնականում գտնվել:
Հարցերի մեծ մասը շատ ՄԹ-ոտ էին, ու երբ ասացի, որ տեղացի չեմ, տեղական հարցերին չեմ կարող պատասխանել, թիմի անդամներից մեկը վրա տվեց.
-Տեղական չեն, ամբողջ ՄԹ-ի մասին են:
Ու դրա համար գաղափար չունեին, որ Ռոսկիլդե փառատոնը Դանիայում է տեղի ունենում, հարց, որը Դանիայի որևէ փաբ քուիզում երբևէ չէիր լսի:
Քուիզից հետո գնացի Robert Gillow, որտեղ իսկական տժժիկ էր. երգ-պար-ուրախություն, մինչև եկավ ավտոբուս նստելու ու տուն վերադառնալու ժամը:
Կարուսել 