Յոենսուում քննություններն անտանելի շատ ժամանակ ու էներգիա են խլում ինձնից։ Ու էնքան հարցեր կազմելը (չհաշված ընդհանուր քննությունները) ու գրավոր ստուգելը չեն, ինչքան հենց քննությանը ֆիզիկապես ներկա գտնվելը։ Ասում են՝ կարող եմ որևէ ուրիշ գործով էդ երկու ժամերի ընթացքում զբաղվել։
Բայց քննությունների ժամանակ ահավոր վատանում եմ։ Չգիտեմ՝ ուսանողների ընդհանուր սթրե՞սն է ինձ փոխանցվում, թե՞ քննությունն ինքնին ինձ համար սթրեսային պրոցես է։ Ամեն դեպքում, կենտրոնանալ ընդհանրապես չի լինում, իսկ լսարանից դուրս գալուց հետո լրիվ ինձ կորցնում եմ։
Հինգշաբթի օրը ստատիստիկայի քննությունն է։ Չգիտեմ ինչու էին ուսանողներս որոշել հարցերը մեյլով տալու փոխարեն անձամբ գալ գրասենյակս։ Չգիտեմ նաև կիսամյակի վերջի սթրե՞սն էլ էր գումարվել, թե՞ հենց նախաքննականն էր։ Բայց կարող եմ ասել, որ օրվա ընթացքում գնալով վատանում էի։ Ֆիզիկապես էի վատանում։ Ամբողջ մարմինս քարացել էր, գլուխս վառվում էր, սիրտս խառնում էր։ Անգամ բազմոցին փռվեցի։
Իսկ գրասենյակիցս դուրս գալուց հետո բոլոր նշաններն անհետացան։ Գրասենյակումս մի տեսակ ծանր, նախաքննական մթնոլորտ էր գոյացել, ու դրանից շունչս կտրվում էր։
Երեկոն շատ սիրուն անցավ։ Մանուի ծնունդն էր էսօր, ու նշում էինք։ Կկարոտեմ Մանուին, երբ Յոենսուից գնամ։ Կկարոտեմ շատերին։
Կարուսել 
Փաստորեն, ամիսդ կիսվեց էսօր: Աչքդ լույս: :))) Քիչ մնաց:
Հա 😀